Πολιτικοι εγκληματιες....!!

Ο Αττίλας III, η «γονατισμένη» Ελλάδα και η πρόβλεψη Κονδύλη
Γεώργιος Παπασίμος

Η αποστολή του «Πορθητή» και του γεωτρύπανου «Φατίχ» εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, και ειδικότερα στα Οικόπεδα 4 και 5 νότια της Πάφου, που δεν έχουν ακόμα αδειοδοτηθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία, αντικειμενικά συνιστά τρίτη εισβολή, είναι ένας Αττίλας ΙΙΙ για την μαρτυρική Μεγαλόνησο. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν, ότι το προσωποπαγές νεοθωμανικό καθεστώς Ερντογάν, κινούμενο ως «σκιέρ» εν μέσω των ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, χωρίς σταθερές, για την επίτευξη του στόχου του, που είναι ο αυτόνομος ισχυρός περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας, έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα.

Οι επιθετικές ενέργειες στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (περιοχή από τον 28ο Μεσημβρινό νότια της Ρόδου έως και τον 32ο Μεσημβρινό δυτικά της Ρόδου), έχουν στόχο να λάβει ισχυρά ανταλλάγματα από τον διαφαινόμενο υπόγειο πλούτο της περιοχής. Οι ενέργειες αυτές αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ για τα αντανακλαστικά της Ελλάδος και της Κύπρου, αφού πρόκειται για την πιο επιθετική ενέργεια από το 1974, μετά την απόβαση του Αττίλα I.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Τουρκία, στις στιγμές αδυναμίας του Ελληνισμού, επιχειρεί επιθετικές παράνομες ενέργειες, εγκολπώνοντας εθνικά τμήματα. Το 1974, αξιοποιώντας τον προδοτικό και ηλίθιο ρόλο της Χούντας των Συνταγματαρχών, εισέβαλε στο Νησί της Αφροδίτης, χωρίς ουσιαστικά αντίσταση, κάνοντας αντί για απόβαση, επιβίβαση.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την ανηλεή μνημονιακή κηδεμονία και την πρόσδεση στα δεσμά των δανειστών για τα επόμενα ενενήντα εννέα χρόνια με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, η Ελλάδα εμφανίζεται αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αποτελώντας το «ιδανικό θύμα» του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου. Παράλληλα, η Τουρκία με τις ενέργειες αυτές επιδιώκει να τεστάρει και τις πραγματικές αντιδράσεις των δυνάμεων, που έχουν άμεσα συμφέροντα στην περιοχή (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ), εν σχέσει με την έρευνα και την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.

Η κατάσταση αυτή της παράλληλης οικονομικής χρεοκοπίας και της μειώσεως της στρατιωτικής ισχύος της Ελλάδος, με ορατό κίνδυνο την «δορυφοροποίησή» της από την Τουρκία, είχε προβλεφθεί σε ανύποπτο χρόνο με απόλυτη ενάργεια από τον Παναγιώτη Κονδύλη. Tο 1994, o μεγάλος Έλληνας στοχαστής, στο επίμετρο της εκδόσεως του σπουδαίου έργου του «Θεωρία του Πολέμου», ανέλυσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές και τον στρατιωτικό συσχετισμό των δύο χωρών. Είχε προηγηθεί ο εμβληματικός πρόλογός του το 1993, στο βιβλίο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού», όπου με έξοχο τρόπο περιέγραψε διεξοδικά και σε βάθος τις διαχρονικές πληγές και στρεβλώσεις του νεοελληνικού κράτους.
Η αποστολή του «Πορθητή» και του γεωτρύπανου «Φατίχ» εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, και ειδικότερα στα Οικόπεδα 4 και 5 νότια της Πάφου, που δεν έχουν ακόμα αδειοδοτηθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία, αντικειμενικά συνιστά τρίτη εισβολή, είναι ένας Αττίλας ΙΙΙ για την μαρτυρική Μεγαλόνησο. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν, ότι το προσωποπαγές νεοθωμανικό καθεστώς Ερντογάν, κινούμενο ως «σκιέρ» εν μέσω των ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, χωρίς σταθερές, για την επίτευξη του στόχου του, που είναι ο αυτόνομος ισχυρός περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας, έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα.

Οι επιθετικές ενέργειες στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (περιοχή από τον 28ο Μεσημβρινό νότια της Ρόδου έως και τον 32ο Μεσημβρινό δυτικά της Ρόδου), έχουν στόχο να λάβει ισχυρά ανταλλάγματα από τον διαφαινόμενο υπόγειο πλούτο της περιοχής. Οι ενέργειες αυτές αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ για τα αντανακλαστικά της Ελλάδος και της Κύπρου, αφού πρόκειται για την πιο επιθετική ενέργεια από το 1974, μετά την απόβαση του Αττίλα I.


Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Τουρκία, στις στιγμές αδυναμίας του Ελληνισμού, επιχειρεί επιθετικές παράνομες ενέργειες, εγκολπώνοντας εθνικά τμήματα. Το 1974, αξιοποιώντας τον προδοτικό και ηλίθιο ρόλο της Χούντας των Συνταγματαρχών, εισέβαλε στο Νησί της Αφροδίτης, χωρίς ουσιαστικά αντίσταση, κάνοντας αντί για απόβαση, επιβίβαση.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την ανηλεή μνημονιακή κηδεμονία και την πρόσδεση στα δεσμά των δανειστών για τα επόμενα ενενήντα εννέα χρόνια με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, η Ελλάδα εμφανίζεται αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αποτελώντας το «ιδανικό θύμα» του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου. Παράλληλα, η Τουρκία με τις ενέργειες αυτές επιδιώκει να τεστάρει και τις πραγματικές αντιδράσεις των δυνάμεων, που έχουν άμεσα συμφέροντα στην περιοχή (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ), εν σχέσει με την έρευνα και την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.

Η κατάσταση αυτή της παράλληλης οικονομικής χρεοκοπίας και της μειώσεως της στρατιωτικής ισχύος της Ελλάδος, με ορατό κίνδυνο την «δορυφοροποίησή» της από την Τουρκία, είχε προβλεφθεί σε ανύποπτο χρόνο με απόλυτη ενάργεια από τον Παναγιώτη Κονδύλη. Tο 1994, o μεγάλος Έλληνας στοχαστής, στο επίμετρο της εκδόσεως του σπουδαίου έργου του «Θεωρία του Πολέμου», ανέλυσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές και τον στρατιωτικό συσχετισμό των δύο χωρών. Είχε προηγηθεί ο εμβληματικός πρόλογός του το 1993, στο βιβλίο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού», όπου με έξοχο τρόπο περιέγραψε διεξοδικά και σε βάθος τις διαχρονικές πληγές και στρεβλώσεις του νεοελληνικού κράτους.


Στα κείμενα αυτά προχώρησε σε δύο προφητικές προβλέψεις, ήτοι ότι η χώρα μας, εάν δεν άλλαζε ριζικά το πελατειακό και παρασιτικό πολιτικό και οικονομικό σύστημά της, θα οδηγούνταν σε χρεοκοπία και ότι η ισορροπία της ισχύος μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας, που τότε ήταν σε οριακό επίπεδο, θα άλλαζε δραματικά σε βάρος της χώρας μας τις επόμενες δεκαετίες. Οι προβλέψεις αυτές επαληθεύθηκαν με οδυνηρό τρόπο.

Ο Κονδύλης επαληθεύτηκε
Το 2010 η Ελλάδα εισήλθε στη μνημονιακή «μέγγενη», λόγω πτώχευσής της, όντας δανειστής ultra ponzi, μετατρεπόμενη σταδιακά σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους», καθεστώς από το οποίο δεν μπορεί να εξέλθει. Εννέα χρόνια μετά, η αντικειμενική εικόνα είναι, ότι πρόκειται για μια χώρα σε αποδρομή, με ανύπαρκτη ανάπτυξη, διάλυση της παραγωγικής της βάσης και παντελή έλλειψη ενός λειτουργικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, με παράλληλη υπονόμευση της εθνικής της κυριαρχίας.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Συμφωνία των Πρεσπών, μέσω της οποίας αποδυναμώθηκε δραματικά η εθνική συνοχή και δόθηκε το μήνυμα στον «καραδοκούντα γείτονα», ότι το πολιτικό προσωπικό εξουσίας είναι πρόθυμο για μεγάλες παραχωρήσεις.

Αλλά και η άλλη πρόβλεψη του Παναγιώτη Κονδύλη περί δραματικής ανισορροπίας σε στρατιωτικό επίπεδο Ελλάδας – Τουρκίας, επαληθεύτηκε, αφού το μεταξύ τους εξοπλιστικό χάσμα μεγεθύνεται και η ήδη ανατραπείσα ισορροπία δυνάμεων αναμένεται να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια, ειδικότερα στο Ναυτικό και στην Αεροπορία.

Ο λόγος γι’ αυτό, δεν είναι μόνο η οικονομική μας αδυναμία και η πρωτοφανής κακοδιαχείριση των στρατιωτικών κονδυλίων έως σήμερα, αλλά και η στρατηγική επένδυση της Τουρκίας στην δημιουργία μιας στιβαρής αμυντικής βιομηχανίας. Ενώ η Ελλάδα εισάγει σχεδόν το σύνολο των οπλικών συστημάτων της, η Τουρκία κατασκευάζει πλέον με δική της τεχνογνωσία περίπου το 70% των εξοπλισμών της, έχοντας μετατραπεί και σε εξαγωγική χώρα σύγχρονων τεχνολογικών οπλικών συστημάτων. Έτσι, η διάλυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας αποτελεί αυτοτελώς ένα «εθνικό έγκλημα».

Η πνιγηρή αυτή κατάσταση αποτυπώθηκε με δραματικό τρόπο σε άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 7 Απριλίου 2019, με τίτλο «Εθνική άμυνα και ασφάλεια: Επένδυση ευθύνης», υπογραφόμενο από δέκα πρώην αρχηγούς ΓΕΣ, ΓΕΝ και ΓΕΑ, που «χτύπησαν δυνατά το καμπανάκι». Όπως επεσήμαναν σε αυτό, έχουμε δραματική και συστηματική μείωση της αποτρεπτικής δύναμης του στρατού μας, αφού η άμυνα χρηματοδοτείται για το 2019 μόλις με 1,7% του ΑΕΠ έναντι του προβλεπόμενου 2%, εκ του οποίου το 70% καλύπτει αποδοχές του προσωπικού και μόλις 30% λειτουργικές και αναπτυξιακές ανάγκες.
Η αποστολή του «Πορθητή» και του γεωτρύπανου «Φατίχ» εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, και ειδικότερα στα Οικόπεδα 4 και 5 νότια της Πάφου, που δεν έχουν ακόμα αδειοδοτηθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία, αντικειμενικά συνιστά τρίτη εισβολή, είναι ένας Αττίλας ΙΙΙ για την μαρτυρική Μεγαλόνησο. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν, ότι το προσωποπαγές νεοθωμανικό καθεστώς Ερντογάν, κινούμενο ως «σκιέρ» εν μέσω των ρευστών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, χωρίς σταθερές, για την επίτευξη του στόχου του, που είναι ο αυτόνομος ισχυρός περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας, έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα.

Οι επιθετικές ενέργειες στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (περιοχή από τον 28ο Μεσημβρινό νότια της Ρόδου έως και τον 32ο Μεσημβρινό δυτικά της Ρόδου), έχουν στόχο να λάβει ισχυρά ανταλλάγματα από τον διαφαινόμενο υπόγειο πλούτο της περιοχής. Οι ενέργειες αυτές αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ για τα αντανακλαστικά της Ελλάδος και της Κύπρου, αφού πρόκειται για την πιο επιθετική ενέργεια από το 1974, μετά την απόβαση του Αττίλα I.


Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Τουρκία, στις στιγμές αδυναμίας του Ελληνισμού, επιχειρεί επιθετικές παράνομες ενέργειες, εγκολπώνοντας εθνικά τμήματα. Το 1974, αξιοποιώντας τον προδοτικό και ηλίθιο ρόλο της Χούντας των Συνταγματαρχών, εισέβαλε στο Νησί της Αφροδίτης, χωρίς ουσιαστικά αντίσταση, κάνοντας αντί για απόβαση, επιβίβαση.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την ανηλεή μνημονιακή κηδεμονία και την πρόσδεση στα δεσμά των δανειστών για τα επόμενα ενενήντα εννέα χρόνια με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, η Ελλάδα εμφανίζεται αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αποτελώντας το «ιδανικό θύμα» του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου. Παράλληλα, η Τουρκία με τις ενέργειες αυτές επιδιώκει να τεστάρει και τις πραγματικές αντιδράσεις των δυνάμεων, που έχουν άμεσα συμφέροντα στην περιοχή (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ), εν σχέσει με την έρευνα και την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.

Η κατάσταση αυτή της παράλληλης οικονομικής χρεοκοπίας και της μειώσεως της στρατιωτικής ισχύος της Ελλάδος, με ορατό κίνδυνο την «δορυφοροποίησή» της από την Τουρκία, είχε προβλεφθεί σε ανύποπτο χρόνο με απόλυτη ενάργεια από τον Παναγιώτη Κονδύλη. Tο 1994, o μεγάλος Έλληνας στοχαστής, στο επίμετρο της εκδόσεως του σπουδαίου έργου του «Θεωρία του Πολέμου», ανέλυσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές και τον στρατιωτικό συσχετισμό των δύο χωρών. Είχε προηγηθεί ο εμβληματικός πρόλογός του το 1993, στο βιβλίο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού», όπου με έξοχο τρόπο περιέγραψε διεξοδικά και σε βάθος τις διαχρονικές πληγές και στρεβλώσεις του νεοελληνικού κράτους.


Στα κείμενα αυτά προχώρησε σε δύο προφητικές προβλέψεις, ήτοι ότι η χώρα μας, εάν δεν άλλαζε ριζικά το πελατειακό και παρασιτικό πολιτικό και οικονομικό σύστημά της, θα οδηγούνταν σε χρεοκοπία και ότι η ισορροπία της ισχύος μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας, που τότε ήταν σε οριακό επίπεδο, θα άλλαζε δραματικά σε βάρος της χώρας μας τις επόμενες δεκαετίες. Οι προβλέψεις αυτές επαληθεύθηκαν με οδυνηρό τρόπο.




Καταλήγοντας, αναφέρθηκαν στην χαρακτηριστική έκφραση του Θουκυδίδη, ότι: «Είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή να χάσει κανείς κάτι που έχει στην κατοχή του, παρά να ατυχήσει ενώ αγωνίζεται να το κατακτήσει» (αἴσχιον δὲ ἔχοντας ἀφαιρεθῆναι ἢ κτωμένους ἀτυχῆσαι, Θουκυδίδης, Β 62).

Τρομακτική αφασία πολιτικού προσωπικού

Όσο, όμως, εντυπωσιακό ως προς την επικινδυνότητα είναι το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν με το άρθρο αυτό οι συντάκτες του, άλλο τόσο εντυπωσιάζει η τρομακτική αφασία του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που περί άλλων τυρβάζει. Έτσι, από τον δημόσιο λόγο απουσιάζει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για το ζήτημα αυτό, καθώς και οι οφειλόμενες ενέργειες για την μη υπονόμευση της εθνικής συνοχής και την συγκρότηση ενός ρεαλιστικού και συνεκτικού δόγματος εθνικής στρατηγικής. Αντίθετα, κυριαρχούν τα στοιχεία της κατευναστικής πολιτικής και της εξυπηρέτησης ως «delivery boy» των ξένων συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Πρόκειται για το σύστημα παρακμής, που συνεχίζει έως σήμερα να «στραγγαλίζει» την Ελλάδα. Αφού υπονόμευσε τη χώρα κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, κατά την περίοδο της μνημονιακής «κηδεμονίας», προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του και στηριζόμενο στις «πλάτες» των ξένων κέντρων, αφενός, εκποιεί την δυνατότητά της να παραμείνει ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και, αφετέρου, δημιουργεί συνθήκες κοινωνικού «Αρμαγεδδώνα» και κινδύνους εδαφικών «ακρωτηριασμών».

Ο Ελληνισμός διέρχεται μία εκ των κρίσιμων ιστορικών στιγμών, που οι αναλογίες της πλησιάζουν σε αυτές της πρότερης περιόδου της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ως εκ τούτου, απαιτείται αφύπνιση και ενεργοποίηση των πάντων, μπροστά στους κινδύνους και τους εκκολαπτόμενους νέους εθνικούς «ακρωτηριασμούς», από τον άκρατο αναθεωρητισμό του τουρκικού παράγοντα στον άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-Ανατολική Μεσόγειος.

Πηγη: slpress.gr