Ένα παραμυθάκι θα σας πω…

Η ερώτηση των 226 τρις δολαρίων αναζητά απάντηση.

Διαβάζω εχτές στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ (το άρθρο ->εδώ<-) ότι η διαμόρφωση της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε ένα πλαίσιο υψηλού χρέους και αυξανόμενου πληθωρισμού θα είναι δύσκολη τονίζοντας πως το ΔΝΤ σε ανάλυση του με αφορμή τα νεότερα στοιχεία που έδειξαν ότι το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε το 2020 στο επίπεδο ρεκόρ των 226 τρις δολαρίων.

Το ερώτημα φυσικά δεν είναι άλλο από το που στο δι@ολο χρωστάνε όλες οι χώρες και ποιες είναι αυτές οι λεγόμενες αγορές που μας ζαλίζουν τα π@π@ρι@ οι οικονομικοί αναλυτές  -ο Θεός να τους κάνει-  των καναλιών που ανάθεμα και αν σκαμπάζουν τίποτα από όσα μας λένε με ιδιαίτερο στόμφο σαν τάχαμου ειδικοί.

Τα έχουμε πει τα έχουμε ξαναπεί τα έχουν πει άλλοι ειδικότεροι και πιο καταρτισμένοι από εμένα αυτή την στιγμή η γη ολόκληρη κινείται με χρωματιστά χαρτάκια άνευ αξίας σε έναν αέναο κύκλο δανεισμού αέρα κοπανιστού και απλά είμαστε εν’ αναμονή του πότε θα σκάσει η φούσκα και τότε θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος γιατί πολύ απλά θα είναι ο καθένας μόνος του αφού δεν θα υπάρχει ούτε σαν σκέψη αυτό που λέμε σήμερα κράτος.

Σκεφτείτε μόνο πως η Αμερική υποτίθεται η μηχανή του πλανήτη αυτή τη στιγμή έχει εξωτερικό χρέος άνω των 25 τρις δολαρίων ενώ την τελευταία δεκαετία έχει αποφύγει το κλείδωμα που θα έφερνε την  παύση πληρωμών στο ομοσπονδιακό κράτος τουλάχιστον 4 φορές τυπώνοντας νέο χρήμα άνευ αντικρίσματος. Ο μόνος πρόεδρος κατά την άποψη μου  που προσπάθησε να επαναφέρει κατά κάποιο τρόπο στην ορθή πορεία τις ΗΠΑ ήταν ο Τραμπ ο οποίος σκέφτηκε με άκρως επιχειρηματικούς όρους την όλη κατάσταση για την λειτουργία του ομοσπονδιακού κράτους χωρίς όμως να καταφέρει και πολλά διότι η επέλαση της επονομαζόμενης νέας τάξης τον τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο αντίποδα η Κίνα που βασίστηκε κυρίως στο φτηνό ανθρώπινο δυναμικό της έχοντας πάρει ουσιαστικά όλη την παγκόσμια βαριά βιομηχανία στα πόδια της φιλοδοξώντας να γίνει ο νέος παγκόσμιος ηγεμόνας και κάνοντας άλματα στους τομείς  κυρίως της τεχνολογίας αλλά και  οικονομίας με ατμομηχανή το real estate χρωστάει στις λεγόμενες αγορές κοντά στα 4 τρις δολάρια. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Νο2 εταιρία real estate στην Κίνα  που ακούει στο όνομα Evergrande χρωστάει κοντά στα 270 δις δολάρια δηλαδή κάτι λιγότερο από ότι χρωστάει η χώρα μας αλλά και το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας  του 1,4 δις πολιτών της  τότε είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος για τι φούσκες  μιλάμε και πως το να σκάσουν όλα είναι θέμα χρόνου.  
   
Ενώ οι χώρες μέλη της ΕΕ χρωστάνε στις λεγόμενες αγορές κοντά στα 14 τρις δολάρια και από δω πάνε και άλλοι αφού ουσιαστικά μετατράπηκε σταδιακά σε μια πολύ ακριβή ήπειρο υπέρ-καταναλωτισμού που δουλειά της είναι να συντηρεί τα κουφάρια των δύο μεγάλων παιχτών ΗΠΑ και ΚΙΝΑ μέχρι να αποφασιστεί ότι αυτό το οικονομικό μοντέλο (βλέπε καπιταλισμός) έφτασε στο τέλος του.

Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο χρέος των χωρών που είναι στο τιμόνι της ΕΕ ξεχωριστά.

Ιταλία: 2,8 τρις δολάρια
Γαλλία: 2,5 τρις δολάρια
Γερμανία: 2,2 τρις δολάρια
Ισπανία: 1,3 τρις δολάρια  

Θεωρώ σημαντικό και αξίζει να δούμε πόσο καλό έκανε το ευρώ στους πολιτικούς και την ελίτ της χώρας μας όταν το μακρινό 1999 είχαμε εξωτερικό χρέος:

1999 -> 136,5 δις
2000 -> 148,2 (+11,7)
2001 ->  162,9 (+14,7)
2002 ->  171,4 (+8,5)
2003 -> 181,5 (+10,1)
2004 -> 199,2 (+17,7)
2005 -> 213,9 (+14,7)
2006 -> 225,7 (+11,8)
2007 -> 239,9 (+14,2)
2008 -> 264,7 (+24,8)
2009 -> 301 (+36,3)
2010 -> 330,5 (+29,5)
2011 -> 356,2 (+25,7)
2012 -> 305 (-51,2) psi
2013 -> 320,4 (+15,4)
2014 -> 319,6 (-0,8)
2015 -> 311,7 (-7,9)
2016 -> 315 (+3,3)
2017 -> 317,4 (+2,4)
2018 -> 334,7 (+17,3)
2019 -> 331 (-3,7)

Αβίαστα και με απλές πράξεις καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η δεκαετία 2000-2010 πέρα από πολύ υπερηφάνεια για το πόπολο γέμισε τις τσέπες πολλών αφού ο μέσος όρος δανεισμού ανά έτος έφτασε τα 17,6 δις ευρώ ενώ για την επόμενη εννιαετία 2011-2019 έπεσε στα 12,9 δις ανά έτος αν και σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ το κούρεμα των ομολόγων που έγινε το 2012 του επονομαζόμενου και psi  του μέγα συνταγματολόγου μπένυ-αρπάχτρας Βενιζέλος  που εκτός από τους ανθρώπους που οδήγησε μέσω της απόγνωσης στην αυτοκτονία ουσιαστικά νομιμοποίησε  και την κλοπή των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων που είχαν τοποθετηθεί σε μετοχές για να στηριχθεί το χρηματιστήριο του Σημίτη διότι εκείνη την εποχή με το psi ξεπλύθηκαν πάρα πολλές  αμαρτίες του παρελθόντος.  Για να γίνει κατανοητό το έγκλημα που έχουν διαπράξει όλοι αυτοί οι κλέφτες το ταμείο των επαγγελματιών του ιπποδρόμου και των επικουρικά ασφαλισμένων υπαλλήλων του ΟΔΙΕ είχε πολλές χιλιάδες μετοχών των τότε κρατικών εταιριών ΟΤΕ,ΟΠΑΠ, ΕΘΝΙΚΗΣ, ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ κλπ-κλπ και ουδείς έμαθε ποτέ τι απέγιναν όλες αυτές οι μετοχές χώρια η κινητή και ακίνητη περιουσία όπως και τα μετρητά.

Φανταστείτε αν έγινε αυτό σε ένα ταμείο που ουδέποτε είχε πάρει κρατική επιχορήγηση και αφορούσε μερικές χιλιάδες ανθρώπων τι έγινε στα υπόλοιπα που είχε εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους.

Τέλος άξια αναφοράς είναι η τετραετία 2008-2011 όπου το ποσό δανεισμού ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο και κατ’ εμέ έχει διπλή εξήγηση. Πρώτον ότι έπρεπε να καλυφθούν τα λεφτά που έκλεψαν με την μεγάλη απάτη των ολυμπιακών αγώνων και δεύτερο ότι έγινε η πρώτη προσπάθεια χειραγώγησης του κόσμου με τον Η1Ν1 κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζούμε σήμερα με την ονομασία covid-19 ενώ εκτιμώ πως τα μνημόνια προέκυψαν λόγο της άρνησης μας στο να μας χειραγωγήσουν σαν τιμωρία όταν για παράδειγμα αν υποθέσουμε ότι είχαμε έναν ηγέτη που επέλεγε να πτωχεύσουμε εκείνη την στιγμή θα τιναζόταν και όλη η ΕΕ στον αέρα αφού το ντόμινο θα έπαιρνε και τις υπόλοιπες πτωχευμένες χώρες της ΕΕ.

Βέβαια το τελευταίο είναι μια εικασία με άγνωστα αποτελέσματα αλλά μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης νομίζω πως οι περισσότεροι δεν θα έλεγαν όχι παίρνοντας αυτό το ρίσκο διότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πλέον και μόνο αυτοί που είχαν πραγματικά η νόμιζαν πως είχαν συμφέροντα υποστήριζαν τα μνημόνια και την λιτότητα άνευ όρων και ποιοι είχαν πραγματικά συμφέροντα;

Ποιοι άλλοι από τους πολιτικούς τους ολιγάρχες και κάποιο 1-1,5 εκατομμύριο κρατικοδίαιτων με τις οικογένειες τους  που είναι σε διάφορα πόστα και πάνε όπου φυσάει ο πολιτικός άνεμος.

Α και τριμάλακες δημοσιογράφοι στο 5% ο πληθωρισμός του σκληρού νομίσματος σας αφήστε τις πίπες για την φτώχεια στην τουρκία και δείτε το μπάχαλο που έχει γίνει εδώ και που πάει με τις δικές σας πλάτες.

Πολύ σωστή άποψη ....